Ewa Rzepecka-Woźniak

Diagnostyka immunohistochemiczna wczesnego zawału mięśnia sercowego dla celów pośmiertnego badania sądowo-lekarskiego


Z Katedry Medycyny Sądowej Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum

Kierownik: prof. dr hab. med. M. Kłys


Pośmiertna diagnostyka zaawansowanego zawału mięśnia sercowego nie stanowi trudności. W przypadku jednak wczesnych faz martwicy na etapie badania makroskopowego niemożliwe jest odróżnienie strefy zawału od prawidłowego mięśnia. Ten fakt, przy podejrzeniu sercowej przyczyny zgonu, rzutuje na sposób pobrania i ilość materiału, a także determinuje dalsze badania. Diagnostyka histopatologiczna wczesnego zawału mięśnia sercowego z użyciem rutynowego barwienia jest również niewystarczająca. Konieczne jest zastosowanie dodatkowych technik specjalnych, mających na celu rozstrzygnięcie istniejących wątpliwości i ostateczną weryfi kację rozpoznania. Celem pracy było wdrożenie techniki barwienia immunohistochemicznego C9, wykrywającego wczesny zawał mięśnia sercowego, dla celów pośmiertnej diagnostyki sądowo-lekarskiej, opracowanie zasad interpretacji wyników i porównanie z metodą Nielsena-Selye’go. Przedmiotem badań były wycinki pobrane z mięśnia sercowego podczas 90 sekcji zwłok. Przeprowadzone badania wykazały swoistość odczynu immunohistochemicznego C9 dla niedokrwiennego uszkodzenia mięśnia sercowego. Potwierdziły także większą wartość diagnostyki immunohistochemicznej nad dotychczas stosowaną metodą Nielsena-Selye’go.

Słowa kluczowe: zawał mięśnia sercowego, immunohistochemia, nagły zgon

Pełna wersja w .pdf (470kB)